Η απάντηση του συλλόγου των καθηγητών Ισπανικής πρός τους καθηγητές της Γαλλικής.Αγαπητοί συνάδελφοι του ΠΑΣΥΚΑΓΑ:
Διευκρινίζοντας ότι εμείς δεν θα σας θεωρούμε αντίπαλους, παρόλο που εσείς – αν θέλουμε να πούμε τα πράγματα με το όνομά τους – μας υπονομεύετε όσο και όπως μπορείτε, θα θέλαμε να σχολιάσουμε καλόπιστα και με συναδελφικό πνεύμα την διαμαρτυρία-καταγγελία σας για την υποβάθμιση του κλάδου σας της 22/11/2010.
“Πλανάστε πλάνην οικτράν” αν πιστεύετε ότι το πρόβλημά σας είναι η εισαγωγή των νέων γλωσσών στη Δημόσια Εκπαίδευση. Ρίξτε μια ματιά να δείτε που κατέληξε η Δημόσια Παιδεία απ’ όποια χώρα πέρασε το ΔΝΤ και θα καταλάβετε ποιος είναι ο πραγματικός αντίπαλος, δικός σας και δικός μας.
Από κει και πέρα δεν μπορούμε παρά να παρατηρήσουμε ότι διακατέχεστε από ένα ελιτίστικο, “ναπολεονικό” σύνδρομο, κάτι που ίσως αποτελεί μια από τις βασικές αιτίες που έχει οδηγήσει σε παρακμή τη γλώσσα που υπηρετείτε. Αλήθεια, με ποια κριτήρια ορίζετε ότι τα γαλλικά και τα γερμανικά – μαζί με τα αγγλικά – αποτελούν “μεγάλες ευρωπαϊκές γλώσσες”;
Μήπως από τον αριθμό των ανθρώπων που μιλάνε κάθε γλώσσα; Οι ισπανόφωνοι είναι τουλάχιστον διπλάσιοι από τους γαλλόφωνους και πενταπλάσιοι από τους γερμανόφωνους!
Μήπως από τη συνεισφορά κάθε γλώσσας στον πολιτισμό; Αναμφίβολα ο Διαφωτισμός αποτελεί σπουδαίο κεφάλαιο στον ευρωπαϊκό πολιτισμό, ρίξτε όμως μια ματιά και στο “χρυσό αιώνα” των ισπανικών γραμμάτων (Θερβάντες, Λόπε ντε Βέγα, Κεβέδο, κ.α.). Επιπλέον, μήπως θα έπρεπε να προβληματιστείτε για το γεγονός ότι τα τελευταία 50 χρόνια, μετά τον Ζαν Πωλ Σάρτρ, η Γαλλία έχει κερδίσει μόλις δύο νόμπελ λογοτεχνίας. Να συγκρίνουμε Κλόντ Σιμόν (1985) και Ζαν-Μαρί Γκυστάβ Λε Κλεζιό (2008) με Γκαμπριέλ Γκαρσία Μάρκες, Οκτάβιο Πας, Μάριο Βάργκας Γιόσα, Πάβλο Νερούδα κ.α.
Μήπως από της επιρροή και την παρουσία της κάθε γλώσσας στην καθημερινότητά μας; Παραδεχτείτε το, κι εσείς οι ίδιοι, π.χ., διασκεδάζετε πολύ περισσότερο με τη “λάτιν μουσική” παρά με τη γαλλική.
Θα μπορούσαμε να παραθέσουμε κι άλλα παραδείγματα, σε κάθε περίπτωση, περιμένουμε να μας εξηγήσετε πως ορίζεται η μεγαλοσύνη μιας γλώσσας.Από κει και πέρα, χρησιμοποιείτε στην καταγγελία σας σαν επιχείρημα κατά των νέων γλωσσών ότι τα ελληνικά δεν διδάσκονται στην Ιταλία στη Ρωσία και στην Τουρκία. Να συμπεράνουμε, μ’ άλλα λόγια, ότι διδάσκονται σε μαζική κλίμακα στην Γαλλία;
Αγαπητοί συνάδελφοι, “τα πάντα ρεί” και είτε μας αρέσει, είτε όχι, τα αγγλικά είναι η lingua franca της εποχής μας. Ακόμη κι αν έπαυαν να είναι υποχρεωτικά και γίνονταν γλώσσα επιλογής, το 100% των μαθητών και των γονιών θα τα δήλωναν σαν πρώτη επιλογή. Όσο πιο γρήγορα συμβιβαστείτε με αυτή την πραγματικότητα, τόσο το καλύτερο για σας. Πρέπει επίσης να συνειδητοποιήσετε ότι το “κύρος” μιας γλώσσας - όπως και κάθε οντότητας άλλωστε - δεν κατοχυρώνεται με διοικητικές πράξεις και προεδρικά διατάγματα. Κερδίζεται και χάνεται μέσα στην κοινωνία και στη βάση των δικών της, άγραφων αλλά αμείλικτων νόμων. Για ρίξτε μια ματιά στον αριθμό των μαθητών του γαλλικού ινστιτούτου και συγκρίνετε τον με αυτόν του ινστιτούτου Θερβάντες, δείτε μ’ άλλα λόγια τι γίνεται εκεί που οι άνθρωποι αποφασίζουν με απόλυτη ελευθερία ποια γλώσσα θέλουν να μάθουν.
Κλείνοντας, σας επαναλαμβάνουμε ότι παρά την υπονομευτική σας στάση απέναντί μας, εμείς σας τείνουμε χείρα φιλίας προκειμένου να αντιμετωπίσουμε από κοινού την επικειμένη αποδιάρθρωση την Δημόσιας Παιδείας που απειλεί πρωτίστως εσάς και δευτερευόντως εμάς. Στο χέρι σας είναι να συνεργαστούμε ή να συνεχίσετε τη μοναχική σας πορεία και το “κυνήγι μαγισσών”. Ωστόσο, αν επιλέξετε το δεύτερο δρόμο, φοβούμαστε ότι πολύ σύντομα η μοίρα των γαλλικών δε θα διαφέρει και πολύ από το χαρακτηρισμό που αποδίδουν οι Αμερικάνοι στο Σαρκοζί και που διαβάσαμε στα έγγραφα που αποκάλυψε το Wikileaks: “Γυμνός Αυτοκράτορας”.
Το ΔΣ του Πανελλήνιου Συλλόγου Πτυχιούχων Ισπανικής Φιλολογίας (ΠΑΣΠΙΦ)
