L' aperitivo italiano!

Μία από τις πιο υπέροχες συνήθειες των Ιταλών!
Συμβαίνει κάθε μέρα, το απόγευμα στα μπάρ όλης της χώρας .
Kάπου μετά τις 5 το απόγευμα λοιπόν, οι ''μπουφέδες'' άρχίζουν να στήνονται στα μπάρ τα οποία σε λίγο θα γεμίσουν απο κόσμο που έρχεται να χαλαρώσει και να φλυαρήσει πίνοντας ένα campari (ποτό που προτιμούν οι περισσότερο Ιταλοί στο aperitivo) ή ένα ποτήρι prosecco και τσιμπολογώντας από τις διάφορες νοστιμιές που έχουν ετοιμαστεί ειδικά για αυτή την ώρα της ημέρας.
Αυτή είναι η στιγμή της απόλυτης χαλάρωσης, της dolce vita των Ιταλών, φράση που σου έρχεται μεμιάς στο μυαλό αν τύχει και βρεθείς σε ένα ιταλικό μπάρ την ώρα του aperitivo.
Το aperitivo italiano όμως δεν έχει καμία σχέση με αυτό που οι αμερικάνοι ονομάζουν happy hour, δηλαδή ποτά φθηνότερα για μερικές ώρες και το οποίο έχει υιοθετηθεί και στην χώρα μας απο πολλά μπάρ. Γι' αυτό αν βρεθείτε στην Ιταλία και θελήσετε να ΄΄πάρετε΄΄ το aperitivo σας, μην προτιμήσετε μπαρ που το διαφημίζουν ως happy hour (μοναδικός σκοπός τους είναι να προσελκύσουν μόνο τουρίστες).
Η ιδέα είναι απλή: για να ζήσετε το aperitivo italiano μπείτε σε ένα μπάρ και ανακατευτείτε με τους ντόπιους! Τα ποτά δεν είναι φθηνότερα αλλά πολλά μπάρ προσφέρουν αρκετές λιχουδιές με το ποτό σας όπως το κλασσικό πατατάκια με ελιές, φρουτοσαλάτα ή κρύα πιάτα με prosciutto και mozzarella, πραγματικά όμως εξαρτάται απο το μπάρ δεν είναι τίποτα δεδομένο.
Και κάτι τελευταίο, οι Ιταλοί δηλώνουν ότι το Μιλάνο είναι η πρωτεύουσα του aperitivo....λοιπόν, aperitiviamo??

ΟΙ ΑΓΑΠΗΜΕΝΕΣ ΜΟΥ ΙΣΠΑΝΟΦΩΝΕΣ ΤΑΙΝΙΕΣ

Ο ισπανόφωνος κινηματογράφος έχει αναδείξει κάποιους από τους σημαντικότερους κατά τη γνώμη μου σκηνοθέτες και έχει παρουσιάσει κατά καιρούς πολύ αξιόλογες ταινίες. Ακολουθούν οι 10+1 αγαπημένες μου, μέχρι στιγμής:

1. Los amantes der circulo polar , Οι εραστές του αρκτικού κύκλου (1998, Julio Medem): ένα ρομάντζο διαφορετικό από τα άλλα.   

2. Nueve Reinas, Εννιά Βασίλισσες (2000, Fabian Bielinsky) : μία μαύρη κωμωδία που αγαπήθηκε πολύ στην Ελλάδα.

3. Amorres perros, Χαμένες Αγάπες (2000, Alejandro González Iñaritu): μία σχετικά σκληρή κοινωνική ταινία, για την απώλεια, τη μεταμέλεια, την αγάπη, που έκανε όλα τα κορίτσια να ερωτευτούν τον Gael García Bernal  

                                                                                                                                      

4. Y tu mamá también, Θέλω και τη μαμά σου (2001, Alfonso Cuarón): 'Οσες δεν είχαν ερωτευτεί τον Gael García Bernal με την προηγούμενη ταινία, σίγουρα το έκαναν μ' αυτήν την ιστορία ενός όχι τόσο συνηθισμένου ερωτικού τριγώνου.

                                                       

5. Lucía y el sexo, Το σεξ και η Λουσία (2001, Julio Medem) : ναι, ναι είναι η ταινία με μία σκηνή ιδιαίτερα πικάντικη, την οποία είμαι σίγουρη πως δεν έχουν ξεχάσει  οι γυναίκες τουλάχιστον που έχουν δεί την ταινία όπως και οι άντρες ακόμα παραμιλούν για την πανέμορφη Paz Vega.

6. Hable con ella, Μίλα της (2002, Pedro Almodóvar): η πρώτη επαφή με τον ιδιόρρυθμο ισπανό σκηνοθέτη, αλλά και με την σταρ της Ισπανίας, Penélope Cruz.

7. Mar adentro, Η θάλασσα μέσα μου (2004, Alejandro Amenábar): δύσκολο θέμα, καταπληκτική ταινία και υπέροχη ερμηνεία του ακόμα πιο υπέροχου Javier Bardem.

                                                              
8. Volver, Γύρνα Πίσω (2006, Pedro Almodóvar): βρήκα πολύ γλυκιά την ταινία και πολύ ωραία την ερμηνεία της Penélope Cruz. Η σκηνή με το ομώνυμο τραγούδι είναι από τις πιο ωραίες της ταινίας.

9. El laberinto del fauno, Ο λαβύρινθος του Πάνα (2006, Guillermo del Toro) : τί να πρωτοθαυμάσει κανείς σ' αυτήν την ταινία; Το story, τη φωτογραφία, το παραμυθένιο στοιχείο, τις ερμηνείες, τα εφέ; Εύγε Guillermo, παρόλο που σ' αρέσει να μας αγριεύεις.

                                                                                                               

10. El orfanato, Το ορφανοτροφείο (2007, Juan Antonio Bayona) : τί λέγαμε πρίν για τον Guillermo del Toro που τη βρίσκει να μας αγριεύει; Ε, σ' αυτήν την ταινία, αν και παραγωγός και όχι σκηνοθέτης, κατάφερε να μας τρομάξει, τουλάχιστον εμένα.  Και για να μην αναφέρομαι μόνο στους άνδρες ηθοποιούς, σε αυτήν την ταινία πολλές ανδρικές καρδιές σκίρτησαν με την πολύ γοητευτική πρωταγωνίστρια Belén Rueda, η οποία παρεπιπτόντως πρωταγωνιστούσε και στο Η Θάλασσα μέσα μου.

11. El secreto de sus ojos, To μυστικό στα μάτια της (2009, Juan José Campanella) : όσκαρ καλύτερης ξενόγλωσσης ταινίας, τα λόγια είνα περιττά.        

http://galeria-hispanica.blogspot.com/2010/11/blog-post_14.html

Pablo Neruda ''Εκατό ερωτικά σονέτα''
Είναι ένας τρόπος και αυτός, να μπορείς να ξεφεύγεις από την μονότονη και δύσκολη πραγματικότητα διαβάζοντας για τον έρωτα....

El secreto de sus ojos

  “Los ojos hablan…”     

Δεν μου αρέσουν οι συγκρίσεις. Συνήθως χαρακτηρίζονται από ένα κλίμα φανατικού εγωισμού και τις περισσότερες φορές επιφέρουν περισσότερη γκρίνια και δυσανασχέτηση παρά ουσιαστικά αποτελέσματα. Ειδικά μάλιστα όταν πρόκειται για μια ταινία η οποία έχει την ατυχία να βραβεύεται με ένα χρυσό αγαλματίδιο και στην συνέχεια καλείται να το επαληθεύσει, αποδεικνύοντας την αξία της. Η (δια)φήμιση όμως μιας ταινίας δεν θα έπρεπε να περιορίζεται στις βραβεύσεις και τις διακρίσεις αλλά πρώτα απ’ όλα στο περιεχόμενό της. Το «Μυστικό στα Μάτια της» είναι μια ασύγκριτη  - από πολλές απόψεις -  ταινία.

Για αυτούς που αντιλαμβάνονται τον κινηματογράφο ως κάτι παραπάνω από μια διασκεδαστικά λαϊκή τέχνη, για αυτούς που χαίρονται, λυπούνται, χαμογελάνε και δακρύζουν, για εκείνους που ρουφάνε και απολαμβάνουν τις ταινίες σαν ναρκωτικό, υπάρχουν κάποιες υπερμεγέθεις στιγμές στην ταινία του J. J. Campanella οι οποίες μένουν αξέχαστες. Κάποια αριστοτεχνικά παιχνίδια της κάμερας, μερικές σκοτεινές γωνίες, κάποιες άλλες, περισσότερο φωτεινές, το επικό εξάλεπτο πλάνο του γηπέδου (που σε αφήνει με το… μάτι ανοιχτό), μερικές περίτεχνα καθοριστικές λεπτομέρειες στα βλέμματα και τις κινήσεις των πρωταγωνιστών, οι οποίες αποδεικνύουν ότι οι σκηνοθετικές ικανότητες του αργεντινού είναι κάτι παραπάνω από εντυπωσιακές, το ταλέντο και η φαντασία του βρίσκονται στα ύψη, λεπτομέρειες που είναι ικανές να μετατρέψουν την απλή θέαση της ταινίας σε ασυνήθιστη ηδονική προβολή. Ωστόσο, μια ασύγκριτη ταινία δεν είναι (μόνο) αυτό.

Το secreto de sus ojos ξεκινάει από το σήμερα για να αφηγηθεί το χθες με τρόπο διεισδυτικό, με τρόπο μαγικό. Εικοσιπέντε χρόνια πριν μια νεαρή γυναίκα βιάζεται και δολοφονείται, με τον θάνατός της να αντηχεί έναν χαμένο έρωτα, μια χαμένη ευτυχία που δεν πρόλαβε να ανθίσει. Με την αφορμή ενός βιβλίου, εκείνος θα γυρίσει πίσω στο χρόνο, τότε που ερευνούσε την υπόθεση, ψάχνοντας τις χαμένες απαντήσεις που ποτέ δεν πήρε, εκείνες που μοιάζουν με χαμένες σκηνές ενός μισοτελειωμένου film της δεκαετίας του ‘70. Τότε που μοναδικοί του σύμμαχοι ήταν οι αλάνθαστες εικασίες ενός παραληρούντος  - αλλά αφοσιωμένου - μέθυσου φίλου και η ευφυΐα εκείνης, της φιλόδοξης και όμορφης δικηγόρου με το ακαταμάχητο χαμόγελο (που όμως πρέπει να κερδίσει για να καταφέρει να αντικρίσει).

Με συζητήσεις στο παρόν για το τι μπορεί να είχε συμβεί και συνεχόμενα flashbacks στο παρελθόν για το τι πραγματικά συνέβη, η ταινία είναι πλημμυρισμένη από αλήθειες και νοήματα, μετουσιωμένα στις κινήσεις, τις  εκφράσεις και τα βλέμματα των πρωταγωνιστών. Από την φαινομενικά πρόωρη ανακάλυψη του ενόχου μέχρι τον ανέκφραστο αλλά παραμένοντα έρωτα, η πραγματικότητα βρίσκεται εκεί, αδιαμφισβήτητη και σθεναρή, όμως για να την αντιληφθείς (και να την αποδεχτείς) θα πρέπει να κοιτάξεις μέσα στα μάτια των πρωταγωνιστών, να κατανοήσεις εκείνα που δεν λέγονται με λέξεις. Γιατί τα μάτια μπορεί να παραμένουν σιωπηλά, λένε όμως όσα δεν μπορούν να ειπωθούν, εκφράζουν όσα δεν επιτρέπει η λογική να εκφραστούν. Τα μάτια λένε πάντα την αλήθεια.

Για μια ταινία που ξεκινάει με εκείνη να κοιτάζει εκείνον μέσα σε ένα τρένο να φεύγει μακριά χωρίς να μπορεί να το(ν) σταματήσει, μπορείς εύκολα να υποψιαστείς ότι το αποτρόπαιο έγκλημα στο οποίο βασίζεται η πλοκή δεν είναι τίποτα παραπάνω από την αφορμή που ψάχνει ο Campanella για να αφηγηθεί μια παράπλευρη και επίσης ανολοκλήρωτη ιστορία, μια αφήγηση μέσα στην αφήγηση για μια ιδιαίτερη αγάπη που έμεινε ανεκδήλωτη, αλλά ταυτόχρονα αναλλοίωτη στο πέρασμα του χρόνου. Μια αγάπη που έψαχνε απλά την αφορμή για να επαληθευτεί και να εκδηλώσει την ειλικρίνεια του χαρακτήρα της, το μεγαλείο της διαχρονικότητάς της. 

Και έπειτα έρχεται το αποκαλυπτικό φινάλε, σφοδρός απόηχος του χαμένου έρωτα και της χαμένης ευτυχίας, αλλά ταυτόχρονα αποθέωση των αιώνιων συναισθημάτων ενός ανθρώπου που δεν ξεχνά, ένα φινάλε που υμνεί εξίσου την ανθρωπιά και την απανθρωπιά, την αγάπη και το μίσος, μετατρέποντας την ταινία σε μια μεγαλειώδη σπουδή πάνω στην πραγματική και ισόβια – γιαυτό και ασύγκριτη –  αγάπη. Μια ταινία η οποία θα χαρίσει σε εκείνον την δυνατότητα να αντικρίσει επιτέλους το ακαταμάχητο χαμόγελο που για εικοσιπέντε χρόνια επιθυμούσε, προτού όλα καταλήξουν να είναι μια νοσταλγική ανάμνηση, ή ακόμα, η ανάμνηση μιας ανάμνησης. 

“Te amo…”

Υ.Γ. Το κείμενο είναι ευγενική χορηγία του cinenoxoi.blogspot.com

Το μονοπάτι του Santiago de Compostela

Για πρώτη φορά έμαθα για το μονοπάτι του Santiago de Compostela μέσω των βιβλίων του Paolo Coelho, ο οποίος πολύ συχνά αναφέρεται σε αυτήν την προσκυνηματική διαδρομή στον βορρά της Ισπανίας. Ψάχνοντας λίγο παραπάνω, διαπίστωσα ότι το μονοπάτι αυτό όχι μόνο υπάρχει εδώ και χιλιάδες χρόνια, αλλά και ότι χιλιάδες είναι οι προσκυνητές απ' όλο τον κόσμο που αποφασίζουν κάθε χρόνο να περπατήσουν τη διαδρομή που χαράσσει το μονοπάτι του Αγίου Ιακώβου της Compostela.

 Και τώρα λίγη ιστορία: 

Το 814 μ.Χ. βρέθηκαν σε μία ρωμαϊκή σαρκοφάγο κάποια λείψανα, τα οποία αναγνωρίστηκαν ως τα λείψανα του αποστόλου Ιακώβου, τα οποία, σύμφωνα με το μύθο, είχαν μεταφερθεί με πλοίο από την Ιερουσαλήμ στη βόρεια Ισπανία, όπου και θάφτηκαν στην τοποθεσία όπου βρίσκεται η σημερινή πόλη του Santiago de Compostela. Χτίστηκε, λοιπόν, μία εκκλησία στην περιοχή και έτσι γεννήθηκε η μελλοντική μητρόπολη του Santiago de Compostela. Από τα μέσα του δέκατου αιώνα λοιπόν, άρχισαν να φτάνουν οι πρώτοι προσκυνητές που ήταν Γάλλοι και από τότε μέχρι και σήμερα είναι συνεχής η ροή των προσκυνητών απ'όλη την Ευρώπη.

Σήμερα, οι δεκάδες χιλιάδες προσκυνητές που αποφασίζουν να διανύσουν το μονοπάτι του Santiago de Compostela, με τα πόδια, με ποδήλατο, ακόμα και με άλογο ή γαϊδούρι όπως κάναν στο μεσαίωνα, δεν το κάνουν μόνο για θρησκευτικούς λόγους. Πολλοί μάλιστα, χωρίς να είναι θρησκευόμενοι, αποφασίζουν να το κάνουν για να έρθουν σε επαφή με τη φύση, να ταξιδέψουν και να ζήσουν σε μία ξένη χώρα, κάποιοι για να αθληθούν, κάποιοι βλέποντάς το σαν μία περιπέτεια ή ένα πνευματικό ταξίδι στο οποίο θα δοκιμάσουν τις δυνάμεις τους και θα ξεφύγουν από τις συνήθειες του μοντέρνου τρόπου ζωής.

Κάποιες πρακτικές πληροφορίες: 

• Κάθε προσκυνητής προμηθεύεται ένα διαβατήριο, το οποίο σε κάθε πόλη ή κάθε καταφύγιο σφραγίζεται έτσι ώστε και ο προσκυνητής να έχει αρχείο του πού κοιμήθηκε ή πού έφαγε αλλά και ως απόδειξη προς το Γραφείο Προσκυνητών στην Compostela ότι το ταξίδι πραγματοποιήθηκε σύμφωνα με την επίσημη διαδρομή. Επιπλέον, το διαβατήριο του προσκυνητή είναι ένα πάσο που επιτρέπει φτηνή, ορισμένες φορές και δωρεάν, διαμονή στα καταφύγια και πανδοχεία που υπάρχουν κατά μήκος της διαδρομής.
• Το σύμβολο του προσκυνήματος είναι το κοχύλι, το οποίο ο προσκυνητής θα συναντήσει σε πολλά σημεία του μονοπατιού, γεγονός που τον βοηθάει να μείνει στο σωστό μονοπάτι μέχρι το τέλος του προσκυνήματος.    
• Η κύρια διαδρομή του μονοπατιού, είναι το Γαλλικό Μονοπάτι (Camino Frances), το οποίο ξεκινάει από το  St Jean Pied de Port και μετά από 780 χλμ καταλήγει στην πόλη Santiago de Compostela. Ωστόσο, αυτός που θα αποφασίσει να κάνει το προσκύνημα του Αγίου Ιακώβου, μπορεί να ξεκινήσει από όπου επιθυμεί.